Traduko: Barry Friedman
Onklino Amy estis ekstere sur la antaŭa verando, balanciĝante tien kaj reen sur la altdorsa seĝo kaj ventumas sin, kiam Vilĉjo Soames veturis per sia biciklo laŭ la vojo kaj haltis antaŭ la domo.
Ŝvitante sub la posttagmeza "suno", Vilĉjo levis la skatolon da nutraĵoj el la granda korbo super la antaŭa rado de la biciklo, kaj piediris la antaŭan piedvojon.
Eta Antonio sidis sur la gazono, ludante kun rato. Li kaptis la raton malsupren en la kelo -- li pensigis ĝin, ke ĝi odoras fromaĝon, la plej riĉodoran kaj diseriĝeman bongustan fromaĝon, kiun rato iam pensis, ke ĝi iam odoras, kaj ĝi eliris el sia truo, kaj nun Antonio tenis ĝin per sia menso kaj igis ĝin fari lertaĵojn.
Kiam la rato vidis, ke Vilĉjo Soames venas, ĝi provis forkuri, sed Antonio pensis al ĝi, kaj ĝi renversiĝis sur la herbo, kaj kuŝis tremante, ĝiaj okuloj brilis pro eta nigra teruro.
Vilĉjo Soames rapidis preter Antonio kaj atingis la antaŭajn ŝtupojn, murmurante. Li ĉiam murmuris kiam li venis al la Fremont-domo, aŭ preterpasis ĝin, aŭ eĉ pensis pri ĝi. Ĉiuj faris tion. Ili pensis pri stultaj aferoj, aferoj kiuj ne multe signifis, kiel du-kaj-du-estas-kvar-kaj-dufoje-estas-ok kaj tiel plu; ili provis miksi siajn pensojn por ke ili saltu tien kaj reen, tiel ke Antonio ne povis legi iliajn mensojn. La murmurado helpis. Ĉar se Antonio ricevus fortan signalon el ies pensoj, li eble farus ion fari pri tio -- kiel kuraci la malsanajn kapdolorojn de edzino aŭ la mumpojn de infano, aŭ korekti la melkadan horaron de maljuna laktobovo, aŭ ripari necesejon. Kaj kvankam Antonio efektive ne intencis malbonon, oni ne povis atendi, ke li komprenos tion, kio estas la ĝusta afero farenda en tiaj kazoj.
Tio estis se li ŝatus vin. Li eble provos helpi vin, laŭ sia maniero. Kaj tio povus esti sufiĉe terura.
Se li ne ŝatus vin ... nu, tio povus esti pli malbona.
Vilĉjo Soames metis la skatolon da nutraĵoj sur la verandon balustradon kaj ĉesis sian murmuradon sufiĉe longe por diri, "Jen ĉio, kion vi volis, Fraŭlino Amy."
"Ho, bone, Vilĉjo," diris Amy Fremont malpeze. "Nu, ĉu ne estas terure varme hodiaŭ?"
Vilĉjo Soames iomete ek-retiriĝis. Liaj okuloj petegis ŝin. Li forte skuis la kapon por indiki, ke li malkonsentas, kaj poste denove interrompis sian murmuradon, kvankam evidente li ne volis fari tion: "Ho, ne diru tion, Fraŭlino Amy ... Estas bone, bone. Vere bonan tagon!"
Amy Fremont leviĝis de la balancseĝo, kaj iris trans la verandon. Ŝi estis alta virino, maldika, kaj havis ridetantan vakanton en siaj okuloj. Antaŭ ĉirkaŭ unu jaro, Antonio koleriĝis kontraŭ ŝi, ĉar ŝi diris al li, ke li ne estu kaŭzita, ke la kato fariĝis kattapiŝo, kaj kvankam li ĉiam obeis ŝin pli ol iu ajn alia, kio ne estis tro ofte, ĉi-foje li riproĉis malafable al ŝi. Per sia menso. Kaj tio estis la fino de la brilantaj okuloj de Amy Fremont, kaj la fino de Amy Fremont kiel ĉiuj konis ŝin. Kaj tio estis tiam, kiam homoj en Peaksville (loĝantaro: 46) eksciis, ke eĉ membroj de la propra familio de Antonio ne estis sekuraj. Post tio, ĉiuj estis duoble pli singardaj.
Iutage Antonio eble malfarus tion, kion li faris al onklino Amy. La Panjo kaj Paĉjo de Antonio esperis, ke li faros tion. Kiam li estos pli maljuna, kaj eble bedaŭros tion, kion li faris. Se eblos. Ĉar Onklino Amy multe ŝanĝiĝis, kaj krome nun Antonio ne obeas iun ajn.
"Lando vivanta, Vilĉjo," diris Onklino Amy, "vi ne devas tiel murmuri. Antonio ne vundus vin. Dio mia, Antonio ŝatas vin!" Ŝi levis sian voĉon kaj vokis Antonion, kiu laciĝis pri la rato kaj igis ĝin manĝi sin. "Ĉu vi ŝatas lin, kara? Vi ŝatas Sinjoron Soames, ĉu ne?"
Antonio rigardis trans la gazonon al la nutraĵvendisto — brila, malseka, purpura rigardo. Li nenion diris. Vilĉjo Soames provis rideti al li. Post sekundo Antonio turnis sian atenton al la rato. Ĝi jam formanĝis sian voston, aŭ almenaŭ formaĉis ĝin — ĉar Antonio igis ĝin mordi pli rapide ol ĝi povis engluti, kaj etaj rozkoloraj kaj ruĝaj peltaj pecetoj kuŝis ĉirkaŭ ĝi sur la verda herbo. Nun la rato havis problemojn atingi sian pugon.
Silente murmurante, pensante pri nenio aparte tiel forte kiel li povis, Vilĉjo Soames piediris rigidkrure laŭ la promeno, suriris sian biciklon kaj forpedalis.
"Ni revidos vin ĉi-vespere, Vilĉjo," onklino Amy vokis al li.
Dum Vilĉjo Soames pumpis la pedalojn, li deziris profunde ke li povus pumpi duoble pli rapide, por foriri de Antonio des pli rapide, kaj for de Onklino Amy, kiu foje nur forgesis kiom singarda oni devis esti. Kaj tion li ne estu pensinta. Ĉar Antonio kaptis ĝin. Li kaptis la deziron foriri de la Fremont-domo kvazaŭ tio estus io malbona, kaj lia purpura rigardo palpebrumis kaj li ekigis malgrandan, paŭtan penson al Vilĉjo Soames—nur malgrandan, ĉar li hodiaŭ estis en bona humoro, kaj krome li ŝatis Vilĉjon Soames, aŭ almenaŭ ne malŝatis lin, almenaŭ hodiaŭ. Vilĉjo Soames volis foriri -- do, petole, Antonio helpis lin.
Pedalante kun superhoma rapideco — aŭ pli ĝuste, ŝajnante, ĉar fakte la biciklo pedalis lin — Vilĉjo Soames malaperis laŭ la vojo en polvonubo, lia maldika, terurita plorego drivis reen trans la varmegon.
Antonio rigardis la raton. Ĝi formanĝis duonon de sia ventro, kaj mortis pro doloro. Li pensis ĝin en tombon malproksime en la grenkampo -- lia patro iam diris, ridetante, ke li povus fari tion kun la aĵoj kiujn li mortigis -- kaj ĉirkaŭiris la domon, ĵetante sian strangan ombron en la varman, latunan lumon de supre.
En la kuirejo, onklino Amy malpakis la nutraĵvarojn. Ŝi metis la Mason-vazajn varojn sur la bretojn, kaj la viandon kaj lakton en la glaciujon, kaj la betsukeron kaj krudan farunon en la grandajn ladskatolojn sub la lavujo. Ŝi metis la kartonan keston en la angulon, ĉe la pordo, por ke Sinjoro Soames reprenu ĝin la venontan fojon kiam li venos. Ĝi estis makulita kaj batita kaj ŝirita kaj eluzita, sed ĝi estis unu el la malmultaj restantaj en Peaksville. Per paliĝintaj ruĝaj literoj ĝi diris “Supo de Campbell”. La lasta ladskatolo da supo, aŭ da io alia, estis manĝita antaŭ longe, krom malgranda komunuma kaŝtrezoro, en kiun la vilaĝanoj trempis sin por specialaj okazoj -- sed ĉi tiu kesto restadis, kiel ĉerko, kaj kiam ĝi kaj la aliaj kestoj estus for, la viroj devus fari novajn kestojn el ligno.
Onklino Amy eliris malantaŭe, kie la Panjo de Antonio — la fratino de Onklino Amy — sidis en la ombro de la domo, senŝeligante pizojn. La pizoj, ĉiufoje, kiam panjo movis fingron laŭ la guŝo, sonis lolop-lolop-lolop en la pato en sia sino.
"Vilĉjo alportis la manĝaĵojn," diris Onklino Amy. Ŝi sidiĝis lace sur la rektadorsan seĝon apud Panjo, kaj denove komencis ventumi sin. Ŝi ne estis vere maljuna, sed ekde kiam Antonio klakis ŝin per sia menso, io misfunkciis kun ŝia korpo same kiel ŝia menso, kaj ŝi estis laca ĉiam.
"Ho, bone," diris Panjo. “Lolop” estis la sono de la grasaj pizoj en la pato.
Ĉiuj en Peaksville ĉiam diris "Ho, bone," aŭ "Bone," aŭ "Nu, tio estas bonego", kiam preskaŭ ĉio okazis aŭ estis menciita -- eĉ malfeliĉaj aferoj kiel akcidentoj aŭ eĉ mortoj. Ili ĉiam dirus "Bone", ĉar se ili ne provus kaŝi kiel ili vere sentis, Antonio eble preteraŭdus per lia menso, kaj tiam neniu sciis kio povus okazi. Kiel la tempo, kiam la edzo de Sinjorino Kent, Sam, venis marŝante reen de la tombejo ĉar Antonio ŝatis sinjorinon Kent kaj aŭdis kiam ŝi funebris.
Lolop.
"Hodiaŭ nokte estas televida nokto," diris Onklino Amy. "Mi ĝojas, ke mi tiom antaŭĝojas ĝin ĉiusemajne. Mi scivolas, kion ni vidos ĉi-vespere?"
"Ĉu Vilĉjo alportis la viandon?" demandis Panjo.
"Jes." Onklino Amy ventumis sin, rigardante supren al la sentrajta latunema brilego de la ĉielo. "Dio, estas tiel varme. Mi dezirus, ke Antonio faru ĝin esti nur iomete pli malvarmeta..."
"Amy!"
"Ho!" La akra tono de panjo penetris, kie la doloriga espremo de Vilĉjo Soames malsukcesis. Onklino Amy metis unu maldikan manon al sia buŝo pro troa alarmo. "Ho... mi bedaŭras, kara." Ŝiaj palbluaj okuloj ĉirkaŭveturis, dekstren kaj maldekstren, por vidi ĉu Antonio estas videbla. Sed tio ne farus ian diferencon, ĉu li estis aŭ ne estis apud iu — li ne devis esti proksime de iu por scii kion tiu pensas. Kutime, tamen, krom se li atentus iun, li okupiĝus pri propraj pensoj.
Sed iuj aferoj altiris lian atenton—oni neniam povus esti certa, kio ĝi estos.
"Ĉi tiu vetero estas bone," diris Panjo.
Lolop.
"Ho jes," diris Onklino Amy. "Estas mirinda tago. Mi tute ne dezirus, ke ĝi ŝanĝiĝu!"
Lolop.
Lolop.
“Kioma horo estas?” demandis Panjo.
Onklino Amy sidis kie ŝi povis vidi tra la kuireja fenestro al la vekhorloĝo sur la breto super la forno. "La kvara kaj duono," ŝi diris.
Lolop.
"Mi volas, ke hodiaŭ nokte estu io speciala," diris panjo. "Ĉu Vilĉjo alportis bonan malgrasan rostaĵon?"
"Bona kaj malgrasa, kara. Ili buĉis ĝin ĵus hodiaŭ, kaj sendis al ni la plej bonan pecon."
"Dan Hollis estos tiel surprizita kiam li ekscios, ke la televida festo ĉi-vespere estas naskiĝtaga festo ankaŭ por li!"
"Ho, mi pensas, ke li estos surprizita! Ĉu vi certas, ke neniu diris al li?"
"Ĉiuj ĵuris, ke ili ne diros."
"Tio estos vere agrable," Onklino Amy kapjesis, rigardante trans la maizkampon. "Naskiĝtaga festo."
"Nu..." Panjo demetis la paton da pizoj apud si, ekstaris kaj brosis sian antaŭtukon. "Mi komencu kuiri la rostaĵon. Tiam ni povos aranĝi la tablon." Ŝi prenis la pizojn.
Antonio venis ĉirkaŭ la angulo de la domo. Li ne rigardis ilin, sed antaŭiris tra la ordema ĝardeno -- ĉiuj ĝardenoj en Peaksville estis ordemaj, tre ordemaj -- kaj preteriris la rustan, senutilan korpaĉon, kiu estis eksaŭto de la Fremont-familio, kaj iris glate trans la barilon kaj eliris en la maizkampon.
"Ĉu ĉi tio ne estas bela tago!" diris Panjo, iom laŭte, dum ili iris al la malantaŭa pordo.
Onklino Amy ventumis sin. "Bela tago, kara. Estas bone!"
Ekstere en la maizkampo, Antonio marŝis inter la altaj, susurantaj vicoj de verdaj tigoj. Li ŝatis flari la maizon. La viva maizo supre, kaj la malnova morta maizo sub la piedoj. Riĉa Ohio-tero, densa de fiherboj kaj brunaj, seke putrantaj spikoj, premis inter la nudaj piedfingroj per ĉiu paŝo — li igis pluvegi hieraŭ nokte, por ke ĉio odoru kaj sentu bone hodiaŭ.
Li marŝis rekte al la rando de la maizkampo, kaj tien, kie arbetaro de ombraj verdaj arboj kovris malvarmetan, humidan, malhelan teron, kaj multajn foliecajn arbustaĵojn, kaj miksitajn muskokovritajn rokojn, kaj malgrandan fonton kiu faris klaran, puran basenon. Ĉi tie Antonio ŝatis ripozi kaj rigardi la birdojn kaj insektojn kaj malgrandajn bestojn, kiuj susuris kaj trotetis kaj pepis ĉirkaŭe. Li ŝatis kuŝi sur la malvarmeta tero kaj rigardi supren tra la moviĝanta verdo supre, kaj rigardi la insektojn flirti en la nebulaj molaj sunradioj, kiuj staris kiel oblikvaj, brilantaj stangoj inter la tero kaj arbopintoj. Iel, li pli ŝatis la pensojn de la estaĵoj en ĉi tiu loko ol la pensoj ekstere; kaj dum la pensoj, kiujn li kaptis ĉi tie, ne estis tre fortaj aŭ tre klaraj, li povis sufiĉe ekscii el ili tion, kion la etaj estaĵoj ŝatas kaj deziras, kaj li pasigis multe da tempo fari la arbetaron pli simila al tio, kion ili volis ĝin esti. La baseno ne ĉiam estis ĉi tie; sed unu fojon li trovis soifon en unu malgranda pelta menso, kaj alportis subteran akvon al la surfaco per klara malvarma fluo, kaj rigardis palpebrumante kiel la estaĵo trinkis, sentante ĝian plezuron. Poste li faris la baseno n, kiam li havis malgrandan emon naĝi.
Li faris rokojn kaj arbojn kaj arbustojn kaj kavernojn, kaj sunlumon ĉi tie kaj ombrojn tie, ĉar li sentis en ĉiuj etaj mensoj ĉirkaŭ si la deziron -- aŭ la instinktan bezonon -- por ĉi tia ripozejo, kaj tia pariĝa loko, kaj ĉi tia loko por ludi, kaj tia hejmo.
Kaj iel la estaĵoj el ĉiuj kampoj kaj paŝtejoj ĉirkaŭ la arbetaro ŝajnis scii, ke ĉi tio estas bona loko, ĉar ĉiam pli da ili eniris. Ĉiufoje kiam Antonio alvenis ĉi tien, estis pli da estaĵoj ol la lasta fojo, kaj pli deziroj kaj bezonoj esti prizorgataj. Ĉiufoje ekzistus ia estaĵo, kiun li neniam antaŭe vidis, kaj li trovus ĝian menson, kaj vidus tion, kion ĝi volas, kaj poste donus ĝin al ĝi.
Li ŝatis helpi ilin. Li ŝatis senti ilian simplan kontentigon.
Hodiaŭ li ripozis sub densa ulmo, kaj levis sian purpuran rigardon al ruĝa kaj nigra birdo, kiu ĵus venis al la arbetaro. Ĝi pepis sur branĉo super sia kapo, kaj saltis tien kaj reen, kaj pensis siajn etajn pensojn, kaj Antonio faris grandan, molan neston por ĝi, kaj baldaŭ ĝi ensaltis.
Longa, bruna, glat-pelta besto trinkis ĉe la lageto. Antonio trovis sian menson poste. La besto pensis pri pli malgranda estaĵo, kiu paŝetadis laŭ la tero ĉe la alia flanko de la baseno, elŝirante insektojn. La estaĵeto ne sciis, ke ĝi estas en danĝero. La longa, bruna besto finis trinki kaj streĉis siajn krurojn por salti, kaj Antonio pensis ĝin en tombon en la maizkampo.
Li ne ŝatis tiajn pensojn. Ili rememorigis al li la pensojn ekster la arbetaro. Antaŭ longe kelkaj el la eksteraj homoj tiel pensis pri li, kaj iun nokton ili kaŝis sin kaj atendis, ke li revenos el la arbetaro—kaj li nur pensis ilin ĉiujn en la maizkampon. Ekde tiam, la ceteraj homoj ne pensis tiel - almenaŭ, tre klare. Nun iliaj pensoj estis tute miksitaj kaj konfuzaj tiam, kiam ili pensis pri li aŭ estis proksime al li, do li ne multe atentis.
Ankaŭ li ŝatis helpi ilin, foje -- sed ĝi ne estis simpla, nek tre ĝojiga. Ili neniam pensis feliĉajn pensojn tiam, kiam li pensis ilin — nur la miksaĵo. Li do pasigis pli da tempo ĉi tie.
Li rigardis ĉiujn birdojn kaj insektojn kaj peltajn estaĵojn dum momento, kaj ludis kun birdo, igante ĝin soriri kaj ekfali kaj ŝvebi freneze ĉirkaŭ arbotrunkoj ĝis, hazarde, kiam alia birdo kaptis lian atenton por momento, li igis ĝin flugi en rokon. Malafable, li pensis la rokon en tombon en la maizkampo; sed li nenion plu povis fari kun la birdo. Ne ĉar ĝi estis morta, kvankam ĝi estis; sed ĉar ĝi havis rompitan flugilon. Do li reiris al la domo. Li ne volis reiri tra la maizkampo, do li simple iris al la domo, tuj malsupren en la kelon.
Estis bele ĉi tie. Bela kaj malhela kaj malseka kaj ia bonodora, ĉar iam panjo faris konservaĵojn en rako laŭ la malproksima muro, kaj tiam ŝi ĉesis malsupreniri de kiam Antonio komencis pasigi tempon ĉi tie, kaj la konservaĵoj difektis kaj likis malsupren kaj disvastiĝis sur la malpuran plankon, kaj Antonio ŝatis la odoron.
Li kaptis alian raton, igante ĝin odori fromaĝon, kaj post kiam li ludis kun ĝi, li pensis ĝin en tombon tuj apud la longa besto kiun li mortigis en la arbetaro. Onklino Amy malamis ratojn, kaj tial li mortigis multajn el ili, ĉar li plej ŝatis Onklinon Amy kaj foje faris aferojn, kiujn Onklino Amy volis. Ŝia menso pli similis al la malgrandaj peltaj mensoj ekstere en la arbetaro. Ŝi delonge ne pensis ion malbonan pri li.
Post la rato, li ludis kun granda nigra araneo en la angulo sub la ŝtuparo, igante ĝin kuri tien kaj reen ĝis ĝia reto skuiĝis kaj brilis en la lumo de la kela fenestro kiel reflekto en argent-simila akvo. Tiam li pelis fruktomuŝojn en la reton ĝis la araneo estis freneza provante elvolvi ilin ĉiujn. La araneo ŝatis muŝojn, kaj ĝiaj pensoj estis pli fortaj ol iliaj, do li faris tion. Estis io malbona en la maniero kiel ĝi ŝatis muŝojn, sed ne estis klare — kaj krome, ankaŭ Onklino Amy malamis muŝojn.
Li aŭdis paŝojn supre -- Panjo moviĝanta en la kuirejo. Li palpebrumis per sia purpura rigardo, kaj preskaŭ decidis igi ŝin senmova -- sed anstataŭe li supreniris al la subtegmento, kaj, rigardinte tra la cirkla fenestro ĉe la antaŭa fino de la longa X-tegmenta ĉambro dum kelka tempo ĉe la antaŭa gazono kaj la polva vojo kaj la pint-svinganta tritikkampo de Henderson pretere, li kurbiĝis en ne-verŝajnan formon kaj parte dormis.
Baldaŭ homoj venos por televido. Li aŭdis Panjon pensi tion.
Li dormis pli. Li ŝatis televidan nokton. Onklino Amy ĉiam multe ŝatis televidon, do iam li pensis ion por ŝi, kaj kelkaj aliaj homoj estis tie tiutempe, kaj Onklino Amy sentis seniluziigita kiam ili volis foriri. Li faris ion al ili pro tio — kaj nun ĉiuj venis al televido.
Li ŝatis la tutan atenton, kiun li ricevis kiam ili venis.
La patro de Antonio venis hejmen ĉirkaŭ la sesa kaj duono, aspektante laca kaj malpura kaj sanga. Li estis ĉe la paŝtejo de Dunn kun la aliaj viroj, helpante elekti la buĉotan bovinon ĉi-monate kaj farante la taskon, kaj poste buĉante la viandon kaj saligante ĝin en la glaciejo de Soames. Ne laboro pri kiu li zorgis, sed ĉiu viro havis sian vicon. Hieraŭ, li helpis falĉigi la tritikon de maljuna McIntyre. Morgaŭ, ili komencus draŝi. Mane. Ĉio en Peaksville devis esti farita mane.
Li kisis sian edzinon sur la vango kaj sidiĝis ĉe la kuireja tablo. Li ridetis kaj diris: "Kie estas Antonio?"
"Ie ĉi tie," diris Panjo.
Onklino Amy estis ĉe la lignoforno, kirlante la grandan poton da pizoj. Panjo revenis al la bakforno kaj malfermis ĝin kaj surverŝis la rostaĵon.
"Nu, estis bona tago," diris Paĉjo. Laŭmemore. Poste li rigardis la miksbovlon kaj pantabulon sur la tablo. Li flaris la paston. "Mmmmmm," li diris. "Mi povus manĝi la tutan panbulon unuope, mi tiom malsatas."
"Neniu diris al Dan Hollis pri tio, ke ĝi estas naskiĝtaga festo, ĉu?" demandis lia edzino.
"Ne. Ni silentis kiel mumioj."
"Ni aranĝis tian belan surprizon!"
"Hmmmm, kio?"
"Nu ... vi scias kiom multe Dan ŝatas muzikon. Nu, pasintsemajne Thelma Dunn trovis diskon en sia subtegmento!"
"Ne!"
"Jes! Kaj ni havis Ethel ruze demandi, vi scias, sen vere demandi -- ĉu li havis tiun. Kaj li diris ne. Ĉu tio ne estas mirinda surprizo?"
"Nu, nun, tio certe estas. Disko, imagu! Tio estas vere bela afero, kiun ŝi trovis! Kia disko ĝi estas?"
"Perry Como, kantante la kanton ‘Vi Estas Mia Sunbrilo’."
"Nu, mi estos damnita. Mi ĉiam ŝatis tiun melodion." Kelkaj krudaj karotoj kuŝis sur la tablo. Paĉjo prenis malgrandan karoton, frotis ĝin sur sian bruston kaj mordis. "Kiel Thelma trovis ĝin?"
"Ho, vi scias, ŝi nur ĉirkaŭrigardis por novaj aferoj."
" Hmmmm." Paĉjo maĉis la karoton. "Diru, kiu havas tiun bildon, kiun ni trovis antaŭ nelonge? Mi iom ŝatis ĝin --- tiun malnovan kliperon kunveturantan ---"
"Gesinjoroj Smith. Venontsemajne gesinjoroj Sipich ricevas ĝin, kaj ili donas al gesinjoroj Smith la muzikskatolon de la maljuna McIntyre, kaj ni donas al gesinjoroj Sipich ---" kaj ŝi diris la provan ordon de aferoj, kiuj ŝanĝus manojn inter la virinoj en la preĝejo ĉi-dimanĉe.
Li kapjesis. "Ŝajnas, ke ni ne povas havi la bildon dum kelka tempo, mi supozas. Rigardu, karulo, vi eble provos rehavi tiun detektivlibron de gesinjoroj Reilly. Mi estis tiel okupata dum la semajno, kiam ni havis ĝin, mi neniam povis fini ĉiujn rakontojn ---"
"Mi provos," diris lia edzino dubeme. "Sed mi aŭdas, ke gesinjoroj van Husen havas stereoskopon, kiun ili trovis en la kelo." Ŝia voĉo estis nur iomete akuza. "Ili havis ĝin du tutajn monatojn antaŭ ol ili rakontis al iu ajn pri ĝi ---"
"Diru," diris Paĉjo, aspektante interesita. "Ankaŭ tio estus agrable. Ĉu multaj bildoj?"
"Mi supozas ke jes. Mi vidos dimanĉe. Mi ŝatus havi ĝin sed ni ankoraŭ ŝuldas al gesinjoroj van Husen pro ilia kanario. Mi ne scias kial tiu birdo devis elekti nian domon en kiu morti ... ĝi preskaŭ certe estis malsana, kiam ni ricevis ĝin. Nun ne estas ebleco kontentigi Betty van Husen—ŝi eĉ sugestis, ke ŝi ŝatus nian pianon dum iom da tempo!"
"Nu, karulino, vi provu por la stereoskopo aŭ nur io ajn, kion vi pensas, ke ni ŝatos." Fine li englutis la karoton. Ĝi estis iom juna kaj malmola. La kapricoj de Antonio pri la vetero faris ĝin tiel ke homoj neniam sciis kiajn kultivaĵojn aperos, aŭ kian formon ili havus se ili eĉ aperus. Ilia sola eblo estis planti multe; kaj ĉiam aperis sufiĉe da io dum ajna sezono por vivi. Nur unufoje estis troo da greno; tunoj da ĝi devis transportataj al la rando de Peaksville kaj forĵetitaj en la neniaĵon. Alie, neniu povus spiri, kiam ĝi komencis difekti.
"Vi scias," Paĉjo daŭrigis. "Estas agrable havi la novajn aĵojn ĉirkaŭe. Estas agrable pensi, ke verŝajne ankoraŭ estas multe da aĵoj kiujn neniu ankoraŭ trovis, en keloj kaj subtegmentoj kaj garbejoj kaj malsupre malantaŭ aĵoj. Ili helpas, iel. Tiom, kiom io ajn povas helpi."
"Sh-h!" Panjo nervoze ĉirkaŭrigardis.
"Ho," diris Paĉjo, haste ridetante. "Estas bone! La novaj aferoj estas bonaj! Estas agrable povi havi ion ĉirkaŭe, kion vi neniam antaŭe vidis, kaj scii, ke io, kion vi donis al iuj aliaj, feliĉigas ilin ... Tio estas vere bona afero."
"Bona afero," lia edzino eĥis.
"Sufiĉe baldaŭ," Onklino Amy diris de la forno, "ne estos pli novaj aferoj. Ni estos trovitaj ĉion, tion homoj povos trovi. Ho, tio estos domaĝe."
"Amy!"
"Nu --" ŝiaj palaj okuloj estis malprofundaj kaj fiksitaj, signo de ŝia ripetiĝanta svageco. "Estos iom domaĝe ne havi novajn aferojn
"Ne parolu tiel," Panjo diris, tremante. "Amy, silentu!"
"Estas bone," diris Paĉjo, per la laŭta, konata, deziranta- esti-aŭdata tono de voĉo. "Tia babilado estas bona. Estas bone, karulino, ĉu vi ne vidas? Estas bone por Amy paroli kiel ŝi volas. Estas bone por ŝi, se ŝi sentas sin malbone. Ĉio estas bona. Ĉio devas esti bona.”
La patrino de Antonio estis pala. Kaj ankaŭ estis Onklino Amy — la danĝero de la momento subite penetris la nubojn ĉirkaŭ ŝian menson. Kelkfoje estis malfacile manipuli vortojn, por ke ili ne montriĝu katastrofaj. Oni simple neniam sciis. Estis tiom da aferoj, kiujn estis saĝe ne diri, aŭ eĉ pensi --- sed kontraŭdiri al io, ke iu diris aŭ pensis, povus esti same malbona, se Antonio aŭdus tion kaj decidus fari ion ajn pri tio. Oni simple neniam povus scii tion, kion Antonio verŝajne faros.
Ĉio devis esti bona. Ĉio devis esti bona kiel ĝi estis, eĉ se ĝi ne estis. Ĉiam. Ĉar ajnaj ŝanĝoj povus esti pli malbonaj. Tiom terure multe pli malbona.
"Ho, mia Dio, jes, kompreneble ĝi estas bona," diris Panjo. "Vi parolas kiel vi volas, Amy, kaj estas bone. Kompreneble, vi volas memori, ke iuj manieroj estas pli bonaj ol aliaj."
Onklino Amy kirlis la pizojn kun ektimo en siaj palaj okuloj.
"Ho jes," ŝi diris. "Sed mi ne emas paroli nun. Estas bone, ke mi ne emas paroli."
Paĉjo diris lace, ridetante: "Mi eliras kaj lavas min."
La kandeloj brulis, kaj la seĝoj estis en la ĝustaj lokoj, kaj Paĉjo havis grandan fajron en la kameno.
La unuaj alvenintoj estis gesinjoroj Sipich, Johano kaj Maria. Johano portis sian plej bonan vestokompleton, kaj estis bone frotita kaj roz-vizaĝa post sia tago en la paŝtejo de McIntyre. La vestokompleto estis bonorde premita, sed fadeniĝis ĉe kubutoj kaj manumoj. Maljuna McIntyre konstruis teksilon, dezajnante ĝin el lernejaj libroj, sed la progreso estis malrapida. McIntyre estis kapabla viro kun ligno kaj iloj, sed teksilo estis granda mendo kiam oni ne povis akiri metalajn partojn. McIntyre estis unu el tiuj kiuj, komence, volis provi igi Antonion fari aĵojn kiujn la vilaĝanoj bezonis, kiel vestaĵoj kaj enlatigitaj varoj kaj medicinaj provizoj kaj benzino. Ekde tiam, li sentis ke kio okazis al la tuta Terrance-familio kaj Joe Kinney estis lia kulpo, kaj li laboris forte provante kompensi ĝin al la ceteraj. Kaj ekde tiam, neniu provis igi Antonion fari ion ajn.
Mary Sipich estis malgranda, gaja virino en simpla robo. Ŝi tuj komencis helpi Panjon kaj Onklinon Amy prepari la finajn detalojn al la vespermanĝo.
La venontaj alvenintoj estis gesinjoroj Smith kaj gesinjoroj Dunn, kiuj loĝis tuj unu apud la alia laŭ la vojo, nur kelkajn metrojn de la neniaĵo. Ili veturis en la Smith-vagono, tirita de sia maljuna ĉevalo.
Tiam gesinjoroj Reilly aperis, de trans la malluma tritikkampo, kaj la vespero vere komenciĝis. Pat Reilly sidiĝis ĉe la granda vertikala piano en la antaŭa ĉambro, kaj komencis ludi de la populara partituro sur la bretaro. Li ludis mallaŭte, kiel eble plej esprime — kaj neniu kantis. Antonio tre ŝatis pianoludi, sed ne kanti; ofte li venis supren de la kelo, aŭ malsupren de la subtegmento, aŭ ĵus venis, kaj sidis supre de la piano, kapjesante kiam Pat ludis "Amanton" aŭ "Boulevard of Broken Dreams" aŭ "Nokto kaj Tago". Li ŝajnis preferi baladojn, dolĉsonajn kantojn --- sed la unufoje kiam iu komencis kanti, Antonio rigardis de la supro de la piano kaj faris ion, kio timigis ĉiujn kanti de tiam. Poste, ili decidis ke la piano estas tio, kion Anthony aŭdis unue, antaŭ ol iu ajn iam provis kanti, kaj nun io alia aldonita al ĝi ne sonis ĝusta kaj distris lin de lia plezuro.
Do, ĉiun televidan nokton, Pat ludis la pianon, kaj tio estis la komenco de la vespero. Kie ajn estis Antonio, la muziko feliĉigus lin, kaj metis lin en bonan humoron, kaj li scius, ke ili kunvenas por televido kaj atendas lin.
Je la oka kaj duono ĉiuj aperis, krom la dek sep infanoj kaj S-ino Soames, kiu zorgis pri ili en la lernejdomo ĉe la malproksima fino de la urbo. La infanoj de Peaksville neniam, neniam estis permesitaj proksime de la Fremont-domo --- ne ekde kiam la eta Fred Smith provis ludi kun Anthony per defio. La pli junaj infanoj eĉ ne estis eksplikitaj pri Antonio. La aliaj plejparte forgesis pri li, aŭ estis eksplikitaj ke li estas bela, agrabla koboldo sed ili devas neniam alproksimiĝi al li.
Dan kaj Ethel Hollis malfrue venis, kaj Dan eniris ne suspektante ion. Pat Reilly ludis pianon ĝis liaj manoj doloris. Li sufiĉe multe laboris kun ili hodiaŭ --- kaj nun li leviĝis, kaj ĉiuj kunvenis por deziri al Dan Hollis feliĉan naskiĝtagon.
"Nu, mi estos damninda," Dan ĝojridetis. "Ĉi tio estas mirinda. Mi tute ne atendis ĉi tion ... Dio, ĉi tio estas tre mirinda!"
Ili donis al li liajn donacojn --- plejparte aĵojn kiujn ili faris mane, kvankam kelkaj estis aĵoj kiujn homoj posedis kiel siajn kaj nun donis al li kiel liaj. John Sipich donis al li horloĝan ĉarmon, mane ĉizitan el peco da hikoria ligno. La horloĝo de Dan paneis antaŭ proksimume unu jaro, kaj estis neniu en la vilaĝo, kiu sciis kiel ripari ĝin, sed li ankoraŭ portis ĝin ĉien ĉar ĝi estis de lia avo kaj estis bela malnova peza aĵo el oro kaj arĝento. Li fiksis la ĉarmon al la ĉeno, dum ĉiuj ridis kaj diris, ke John faris belan ĉizadon. Tiam Mary Sipich donis al li trikitan kravaton, kiun li surmetis, forigante tiun, kiun li surportis.
Gesinjoroj Reilly donis al li skatoleton, kiun ili faris, por konservi aferojn enen. Ili ne diris kiajn aferojn, sed Dan diris, ke li konservos siajn personajn juvelaĵojn en ĝi. Gesinjoroj Reilly faris ĝin el cigarujo, zorge senŝeligis ĝian paperon kaj kovris ĝin interne per veluro. La ekstero estis polurita, kaj zorge se ne sperte ĉizita de Pat --- sed lia ĉizado ankaŭ estis komplimentita. Dan Hollis ricevis multajn aliajn donacojn --- pipon, paron da ŝuŝnuroj, kravatopinglon, trikitan paron da ŝtrumpetoj, iom da karamelaĵo, kaj paron da ĝarteroj faritaj el malnovaj ŝelkojoj.
Li malpakis ĉiun donacon kun vasta plezuro, kaj surportis tiom multe, kiom li povis ĝuste tie, eĉ la ĝarterojn. Li lumigis la pipon, kaj diris, ke li neniam havis pli bonan fumsperton, kio ne estis tute vera, ĉar la pipo ankoraŭ ne estis alkutimiĝinta. Pete Manners ne uzis ĝin ekde kiam li ricevis ĝin kiel donaco antaŭ kvar jaroj de eksterurba parenco kiu ne sciis ke li ĉesis fumi.
Dan metis la tabakon en la bovlon tre zorge. Tabako estis malofta. Estis nur pura bonŝanco, ke Pat Reilly decidis provi kultivi iom da tabako en sia korto ĵus antaŭ ol tio, kio okazis al Peaksville, okazis. Ĝi ne tre bone kreskis, kaj tiam ili devis kulturi ĝin kaj dispecigi ĝin, kaj tiel plu, kaj ĝi estis malofta materialo. Ĉiuj en la urbo uzis lignajn tenilojn, kiujn la maljuna McIntyre faris, por ŝpari sur stumpoj.
Laste, Thelma Dunn donis al Dan Hollis la diskon, kiun ŝi trovis.
La okuloj de Dan nebuletiĝis eĉ antaŭ ol li malfermis la pakaĵon. Li sciis, ke ĝi estas disko.
"Dio," li diris mallaŭte. "Kiu ĝi estas? Mi preskaŭ timas rigardi.
"Vi ne havas ĝin, karulo," ridetis Ethel Hollis. "Ĉu vi ne memoras, mi demandis pri 'Vi Estas Mia Sunbrilo' ?"
"Ho, Dio," diris Dan denove. Zorge li forigis la envolvaĵon kaj staris tie karesante la diskon, pasante siajn grandajn manojn sur la eluzitajn sulkojn kun iliaj etaj, obtuzaj krucaj gratvundetoj. Li ĉirkaŭrigardis la ĉambron, okuloj brilantaj, kaj ili ĉiuj ridetis reen, sciante kiom ĝoja li estas.
"Feliĉan naskiĝtagon, karulo!" Ethel diris, ĵetante siajn brakojn ĉirkaŭ li kaj kisante lin.
Li tenis la diskon per ambaŭ manoj, tenante ĝin flanken, kiam ŝi premis sin kontraŭ li. "Hej," li ridis, retirante sian kapon. "Atentu, ke mi tenas netakseblan objekton!" Li denove ĉirkaŭrigardis, super la brakoj de sia edzino, kiuj ankoraŭ estis ĉirkaŭ lia kolo. Liaj okuloj malsatis. "Nu ... ĉu vi pensas, ke ni povus ludi ĝin? Ho, kion mi donus por aŭdi novan muzikon ... nur la unuan parton, la orkestran parton, antaŭ ol Como kantos?"
Vizaĝoj sobriĝis. Post minuto, John Sipich diris, "Mi ne pensas, ke ni faru tion, Dan. Ni ja ne scias ĝuste kie la kantisto eniras, tio estus tro multe da ŝanco. Estu pli bone atendi ĝis vi revenas hejmen."
Dan Hollis kontraŭvole metis la diskon sur la tablon kun ĉiuj siaj aliaj donacoj. "Estas bone," li diris aŭtomate, sed seniluziigite, "ke mi ne povas ludi ĝin ĉi tie."
"Ho jes," diris Sipiĉ. "Ĝi estas bona." Por kompensi la seniluziigitan tonon de Dan, li ripetis. "Ĝi estas bona."
Ili manĝis vespermanĝon, la kandeloj lumigante siajn ridetantajn vizaĝojn, kaj manĝis ĉion ĝuste ĝis la lasta bongusta guto da saŭco. Ili komplimentis Panjon kaj Onklinon Amy pri la rostbovaĵo, kaj la pizoj kaj karotoj, kaj la delikata maizo sur la maizospadiko. La maizo ne venis el la maizkampo de Fremont, nature — ĉiuj sciis, kio estas tie; kaj la kampo farigxis plena de fiherboj.
Poste ili finis la deserton -- memfaritajn glaciaĵon kaj kuketojn. Kaj poste ili sidiĝis, en la flagranta lumo de la kandeloj, kaj babilis atendante televidon.
Neniam estis multe da murmurado dum televidnokto -- ĉiuj venis kaj manĝis bonan vespermanĝon ĉe la domo de la Fremont, kaj tio estis agrabla, kaj poste estis televido kaj neniu vere pensis multe pri tio, ke tio nur devis esti eltenita. Do estis sufiĉe agrabla renkontiĝo, krom tio, ke oni devas zorgi pri tio, kion tiu diris, same zorge kiel oni ĉiam faris ĉie. Se en vian menson venis danĝera penso, vi ĵus ekmurmuris, eĉ ĝuste meze de frazo. Kiam vi faris tion, la aliaj simple ignoris vin ĝis vi denove sentis vin pli feliĉa kaj haltis.
Antonio ŝatis televidan nokton. Li faris nur du aŭ tri terurajn aferojn dum televida nokto dum la tuta pasinta jaro.
Panjo metis botelon da brando sur la tablon, kaj ĉiu havis etan glason da ĝi. Likvoro estis eĉ pli altvalora ol tabako. La vilaĝanoj povis fari vinon, sed la vinberoj ne estis ĝustaj, kaj certe ankaŭ la teknikoj ne estis, kaj ĝi ne estis tre bona vino. Restis nur kelkaj boteloj da vera alkoholaĵo en la vilaĝo -- kvar sekalaj, tri skotaj, tri brandaj, naŭ veraj vinaj, kaj duona botelo da Drambuo apartenanta al maljuna McIntyre (nur por geedziĝoj) -- kaj kiam tiuj malaperos, ne estos plu.
Poste, ĉiuj deziris ke la brando ne estis havebla ĉar Dan Hollis drinkis pli ol li estu drinkanta, kaj miksis ĝin kun multe da la memfarita vino. Neniu pensis pri tio komence, ĉar li ne multe montris ĝin ekstere, kaj tio estis lia naskiĝtaga festo kaj feliĉa festo, kaj Antonio ŝatis ĉi tiujn renkontiĝojn kaj ne vidus ajnan kialon fari ion ajn eĉ se li estus aŭskultanta.
Sed Dan Hollis ebriiĝis, kaj faris stultan aferon. Se ili vidus, ke ĝi venas, ili elkondukus lin eksteren kaj irigus lin ronde.
La unua afero, kiun ili sciis, Dan ĉesis ridi ĝuste en la mezo de la rakonto pri kiel Thelma Dunn trovis la diskon de Perry Como kaj faligis ĝin kaj ĝi ne rompiĝis ĉar ŝi moviĝis pli rapide ol ŝi iam antaŭe en sia vivo kaj kaptis ĝin. Li denove karesis la diskon, kaj sopire rigardis la gramofonon de gesinjoroj Fremont en la angulo, kaj subite li ĉesis ridi kaj lia vizaĝo malstreĉis, kaj tiam ĝi malbeliĝis, kaj li diris: "Ho, Kristo!"
Tuj la ĉambro estis kvieta. Tiel kviete, ke ili povis aŭdi la bruantan movon de la avohorloĝo eksteren en la antaŭĉambro. Pat Reilly estis ludanta la pianon, mallaŭte. Li haltis, ektenis la manojn super la flaviĝintaj klavoj.
La kandeloj sur la tablo de la manĝoĉambro flagris en malvarmeta venteto, kiu blovis tra la puntaj kurtenoj super la orielo.
"Daŭrigu ludi Pat," diris la patro de Antonio mallaŭte.
Pat rekomencis. Li ludis “Nokto kaj Tago”, sed liaj okuloj estis flanken sur Dan Hollis, kaj li maltrafis notojn.
Dan staris meze de la ĉambro, tenante la diskon. En la alia mano li tenis glason da brando tiel forte, ke lia mano tremis.
Ili ĉiuj rigardis lin.
"Kristo," li diris denove, kaj li sonigis ĝin kiel malpura vorto. Pastoro Younger, kiu parolis kun Panjo kaj Onklino Amy apud la pordo de la manĝoĉambro, diris ankaŭ "Kristo", sed li uzis ĝin en preĝo. Liaj manoj estis kunmetitaj, kaj liaj okuloj estis fermitaj.
Sinjoro Sipiĉ antaŭeniris. "Nun, Dan... estas bone por vi tiel paroli. Sed vi ja ne volas paroli tro multe."
Dan forskuis la manon, kiun sinjoro Sipiĉ metis sur lian brakon.
"Mi eĉ ne povas ludi mian diskon," li diris laŭte. Li rigardis malsupren al la disko, kaj poste ĉirkaŭe al iliaj vizaĝoj. "Ho, mia Dio..."
Li ĵetis la glason da brando kontraŭ la muron. Ĝi ŝprucis kaj likis laŭ la tapeto en strioj.
Kelkaj el la virinoj anhelis.
"Dan," Sipiĉ diris flustre. "Dan, ĉesu tion ---"
Pat Reilly pli laŭte ludis “Nokto kaj Tago”, por kaŝi la sonojn de la parolado. Tamen ne utilus, se Antonio aŭskultus.
Dan Hollis iris al la piano kaj staris apud la ŝultro de Pat, iomete balanciĝante.
"Pat," li diris. "Ne ludu tion. Ludu ĉi tion." Kaj li komencis kanti. Mallaŭte, raŭke, mizere: "Feliĉan naskiĝtagon al mi... Feliĉan naskiĝtagon al mi..."
"Dan!" Ethel Hollis kriegis. Ŝi provis kuri trans la ĉambron al li. Mary Sipich kaptis ŝian brakon kaj retenis ŝin. "Dan." Ethel denove kriegis. "Haltu --"
"Dio mia, silentu!" siblis Maria Sipiĉ kaj puŝis ŝin al unu el la viroj, kiu metis sian manon sur ŝian buŝon kaj tenis ŝin kvieta.
"--- Feliĉan naskiĝtagon, kara Danny." Dan kantis. "Feliĉan naskiĝtagon al mi!" Li haltis kaj rigardis Pat Reilly. "Ludu ĝin, Pat. Ludu ĝin, por ke mi povu kanti ĝuste ... vi scias, ke mi ne povas porti melodion krom se iu ludas ĝin!"
Pat Reilly metis sian manon sur la klavojn kaj komencis " Amanto" per malrapida valsa takto, kiel Antonio ŝatis ĝin. La vizaĝo de Pat estis blanka. Liaj manoj fuŝpalpis.
Dan Hollis fiksrigardis al la pordo de la manĝoĉambro. Ĉe la patrino de Antonio, kaj ĉe la patro de Antonio, kiu iris kuniĝi kun ŝi.
"Vi naskis lin," li diris. Larmoj ekbrilis sur liaj vangoj, kiam la kandela lumo kaptis ilin. "Vi devis naski lin..."
Li fermis la okulojn, kaj la larmoj elpremis. Li laŭte kantis: "Vi estas mia sunbrilo ... mia sola sunbrilo ... vi feliĉigas min ... kiam mi estas blua ..."
Antonio venis en la ĉambron.
Pat ĉesis ludi. Li frostiĝis. Ĉiuj frostiĝis. La venteto ondis la kurtenojn. Ethel Hollis eĉ ne povis provi krii ĉar ŝi svenis.
"Bonvolu ne forpreni mian sunbrilon... for..." la voĉo de Dan ŝanceliĝis en silenton. Liaj okuloj larĝiĝis. Li metis ambaŭ manojn antaŭ si, la malplenan glason en unu, la diskon en la alian. Li singultis kaj diris: "Ne..."
"Malbonulo," Antonio diris, kaj pensis al Dan Hollis kaj transformis lin en ion similan al nenio, kiun iu ajn kredus ebla, kaj tiam li pensis la malordaĵon en tombon profundan, profunde en la maizkampo.
La glaso kaj disko frapis sur la tapiŝo. Neniu el ili rompiĝis.
La purpura rigardo de Antonio ĉirkaŭiris la ĉambron.
Kelkaj el la homoj komencis murmuri. Ili ĉiuj provizis rideti. La sono de murmurado plenigis la ĉambron kiel malproksiman aprobon. El la murmuro eliris unu aŭ du klaraj voĉoj:
“Ho, estas tre bona afero,” diris Johano Sipiĉ.
"Bona afero," diris la patro de Antonio, ridetante. Li havis pli da ekzercado rideti ol la plimulto el ili. "Mirinda afero."
"Ĉio estas mirinda..., mirinda," diris Pat Reilly, larmoj elfluantaj el la okuloj kaj la nazo, kaj li komencis ludi pianon denove, mallaŭte, liaj tremantaj manoj palpante por “Nokto kaj Tago”.
Antonio grimpis supren sur la pianon, kaj Pat ludis dum du horoj.
Poste ili spektis televidon. Ili ĉiuj iris en la antaŭan ĉambron, kaj ekbruligis nur kelkajn kandelojn, kaj tiris seĝojn ĉirkaŭ la televido. Ĝi havis eta ekrano, kaj ili ne povis ĉiuj sidi sufiĉe proksime al ĝi por vidi, sed tio ne gravis. Ili eĉ ne ŝaltis la aparaton. Ĝi ne funkcius ĉiuokaze, ne ekzistis elektro en Peaksville.
Ili simple sidis silente, kaj rigardis la tordiĝantajn, baraktantajn formojn sur la ekrano, kaj aŭskultis la sonojn, kiuj eliris el la laŭtparolilo, kaj neniu el ili havis ideon pri kio temas. Ili neniam faris. Ĉiam estis la samo.
"Estas vere agrable," Onklino Amy diris unufoje, ŝiaj palaj okuloj sur sensencaj flagretoj kaj ombroj. "Sed al mi iom pli plaĉis, kiam estis urboj ekstere kaj ni povis ricevi realan ---"
"Nu, Amy!" diris Panjo. "Estas bone, ke vi diris tian aferon. Tre bone. Sed kiel vi povas intenci tion? Nu, ĉi tiu televido estas multe pli bona ol ĉio, kion ni iam ajn ricevis!"
"Jes," sonoris Johano Sipiĉ. "Estas bone. Ĝi estas la plej bona spektaklo, kiun ni iam vidis!"
Li sidis sur la kanapo, kun du aliaj viroj, tenante Ethel Hollis plata kontraŭ la kusenoj, tenante ŝiajn brakojn kaj krurojn kaj metis siajn manojn sur ŝian buŝon, por ke ŝi ne povu ekkrii denove.
"Ĝi estas vere bona!" li diris denove.
Panjo rigardis tra la antaŭa fenestro, trans la mallumigitan vojon, trans la mallumigitan tritikkampon de Henderson al la vasta, senfina, griza neniaĵo, en kiu la vilaĝeto Peaksville flosis kiel animo --- la grandega nenieco, kiu evidentiĝis nokte, kiam la latuna tago de Antonio estis foririnta.
Ne utilis scivoli kie ili estas... tute ne bone. Peaksville estis nur ie. Ie for de la mondo. Estis kie ajn ĝi estis ekde tiu tago antaŭ tri jaroj, kiam Antonio ŝteliris el ŝia utero kaj maljuna Doktoro Bates — Dio lin ripozu — kriegis kaj faligis lin kaj provis mortigi lin, kaj Antonio ĝemis kaj faris la aferon. Li prenis la vilaĝon ien. Aŭ li detruis la mondon kaj postlasis nur la vilaĝon. Neniu sciis tion, kio vere okazis.
Ne utilis miri pri tio. Nenio entute faris bonon krom vivi kiel ili devas vivi. Ili devas ĉiam, ĉiam vivi, se Antonio permesus ilin.
Ĉi tiuj pensoj estis danĝeraj, ŝi pensis.
Ŝi komencis murmuri. Ankaŭ la aliaj ekmurmuris. Ili ĉiuj estis pensantaj, evidente.
La viroj sur la kanapo flustris al si mem kaj flustris al Ethel Hollis, kaj tiam, kiam ili forprenis la manojn, ŝi ankaŭ murmuris.
Dum Antonio sidis sur la televidilo kaj faris televidon, ili sidis ĉirkaŭe kaj murmuris kaj rigardis la sensignifajn, flagrantajn formojn dum la tuta nokto.
La sekvantan tagon neĝis, kaj tio mortigis duonon de la rikoltoj --- sed la tago estis bona.